" ေဟာ လာျပန္ျပီ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတဲ့ " လို႔ အလန္႔တၾကား ေရရြတ္တတ္တဲ့ အိမ္ဦးနတ္ကို မ်က္ေစာင္းလွည့္ထိုးရင္ သူက " ဟုတ္တယ္ေလ တကၠသိုလ္တက္ေနတာ ဆို ေျဖလိုက္ တလြဲခ်ည့္ ဘာမွလည္း မသိဘူး ဟို ေဈးေရာင္းတယ္ဆိုတဲ့ သူေတြကမွ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အထိ တက္သြားျပီး ဆုေတြဘာေတြ ယူသြားေသးတယ္" ျပန္ေျဖရွင္းေလသည္။ 

အဲဒီေန႔ကေတာ့ တေယာက္က ျမန္မာစာအဓိကယူထားတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေနာက္တေယာက္က သတၱေဗဒဘာသာနဲ႔တဲ့

အမယ္ ေမးခြန္းေရြးဖို႔ ထြက္လာေတာ့  ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္တာ ၊ သူတို႔ ေရြးလိုက္တာ ကဗ်ာတဲ့
အေျဖ ေလးခု ေပးထားတဲ့ အတြက္ မေသခ်ာရင္ မသိရင္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ရင္  ေပးထားတဲ့ ေငြထုတ္ေတြကို သံုးေနရာ ခြဲေျဖလို႔ ရသည္။ 

အခ်ိဴးႏွစ္ခ်ိဴးျဖင့္ စပ္ထားသည့္ ကဗ်ာတဲ့ ေမးခြန္းက ၊ အေျဖက ေလးမ်ိဴး ေပးထားသည္။ ေဒြးခ်ိဴး ေလးခ်ိဴး တ်ာခ်င္း ႀတိခ်ိဴး တဲ့ 

ေဒၚျမသီရိ အားရဝမ္းသာ ေမွ်ာ္လင့္မိသြားသည္။ ကိုင္း ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားေလး ပံုလိုက္ေပေရာ့ အေျဖတခုထဲ ေအးေအးေဆးေဆး၊

တကယ္က် ထင္သလို မဟုတ္ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားေလးက သူမသိပါတဲ့၊ သတၱေဗဒေက်ာင္းသားေလးက သူသိတယ္ တ်ာခ်င္း တဲ့

ေဒၚျမသီရိ ကိုယ့္ႏွာဖူး ကိုယ္ရိုက္မိသည္။ ဒြိစံု တို႔ ေဒြးခ်ိဴးတို႔ ဆိုတာ ႏွစ္ခု အသံုးေတြေလ ပါးစပ္ကလည္း တဖြဖြေပါ့

အေျဖသံုးခု ခြဲေျဖလို႔ရေတာ့ ေဒြးခ်ိဴးမွာ အနည္းငယ္ထည့္ပံုလို႔ ေနာက္တဆင့္တက္သြားသည္။ သိလို႔ မဟုတ္၊ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ တ်ာခ်င္းသာ အႀကိုက္ဆံုးတဲ့

                    ေနာက္ေမးခြန္းတခုက ၾကက္တူေရြးအမ်ိဴးအစားငွက္ႀကီးကို ဘယ္လို ေခၚသလဲတဲ့
သတၱေဗဒေက်ာင္းသားက မသိပါတဲ့ ခြဲေျဖၾကတာမွာ ကတၱရာ ကတၱရီ ကတၱဝါ သံုးခုကို ခြဲေျဖသြားသည္။ ကတၱရာမွာ ေျဖရန္မဟုတ္သည့္ ေမးခြန္းလို႔ မသိေလေရာ့သလား၊ တကယ္ပဲ ကတၱရာငွက္ ဆိုတာ ရွိတယ္ထင္သလား သူတို႔ၾကည့္ျပီး အေတြးေတြ ေပၚေနရသည္။ 

ဒါ့ေၾကာင့္ ေဒၚျမသီရိ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္ရဲပါ၊ ေလယာဥ္လည္း ေရာဂါပိုး ဝင္တတ္တယ္လို႔ သူသိထားလို႔ ေကာက္ေရးတာေရာ ျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလား ေတြးရင္းက ေအာ္ ယေန႔ေခတ္မွ မဟုတ္ပါဘူး ဘယ္ေခတ္ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို ေတြးေခၚတတ္တဲ့သူေတြ တလြဲေတြးတာေတြ ရွိတာပါပဲ ၊ ကိုယ္လူႀကီးျဖစ္တိုင္း ေနာက္လူငယ္ေတြ မသိရေကာင္းလား အျပစ္ပံုလို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ဒါဟာ လူငယ္တိုင္း မဟုတ္သလို လူတိုင္းလည္း ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အသက္ႀကီးတဲ့သူလည္း သူထင္တာ သူမွန္တယ္ ထင္ၾကတာပဲေလ

ေဒၚျမသီရိတေယာက္ တခ်ိန္က ေရာဂါပိုးဝင္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြအေၾကာင္းဆီ စိတ္ေရာက္သြားေတာ့သည္။

 အခ်ိန္ကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ ေဒၚျမသီရိတို႔ ဌာနမွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြ စျပီး အသံုးျပဳကာစ၊ 
     ဌာနဆိုင္ရာ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ ဝယ္ရတဲ့ အျပင္ အင္မတန္ တန္ဘိုးႀကီးသည့္ အတြက္ သူတို႔ကို တယုတယထားတာ ျဖစ္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ အခန္းဖြဲ႔ေပးရသည္။ အဲကြန္းတပ္ေပးရသည္။ ျပီးေတာ့ ပ်က္မွာစိုးလို႔ လူတိုင္းမကိုင္ရ။ ကြန္ပ်ဴတာကို သံုးဖို႔ အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ တပ္ရမည္ ဆိုကတည္းက ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ဖူးသူ ကြန္ပ်ဴတာကို အျပင္ေလာကမွာ ထိေတြ႔ ကိုင္တြယ္ဖူးသူေတြကို စာရင္းေကာက္၊ ဌာနကေန သင္တန္းပို႔ျပီး တက္ခိုင္းကာ သင္တန္းဆင္းလာသူကိုမွ ကြန္ပ်ဴတာကို ေပးကိုင္တာ ျဖစ္သည္။ အျခားဝန္ထမ္းမ်ား အနားမကပ္ရ၊ မ်က္ေစာင္းမထိုးရ၊ မဆိုင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာခန္းထဲ ဝင္လာပါက ဘာလာလုပ္သလဲ မသကၤာေမးခြန္း ေမးခံရသည့္ ကာလ၊ ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူမွာ အမ်ားအေခၚ " ဆရာႀကီး" သူတို႔က ဆရာႀကီးေတြေပါ့ တို႔နဲ႔မတူ ၊ ဒီလိုကာလ၊ 

            အဲဒီတုန္းက  ေဒၚျမသီရိက ကြန္ပ်ဴတာကိုသာ ဘယ္ကစဖြင့္ရမွန္းမသိတာ၊ စာေတြဖတ္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္း သိေနတာ ျဖစ္သည္။ သူဘြဲ႔ရျပီး ကာစ မဟာသိပၸံ( ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံ) တက္မယ္ဆိုကာ ဝင္ခြင့္ေျဖစဥ္  စာေတြ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးခဲ့ေသးသည္။ ဌာနမွာ အလုပ္ဝင္ေနတုန္း သတင္းတပုဒ္ ထြက္လာသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဗိုင္းရပ္စ္တဲ့၊
ကြန္ပ်ဴတာကို မသံုးမျဖစ္ သံုးရမည္ ျဖစ္လာေသာအခါ အဆိုပါ ဆရာႀကီး ဆရာမႀ႕ီးေတြက ဌာနတြင္း ဝန္ထမ္းေတြကို ထပ္ဆင့္ ရက္တိုသင္တန္းေပးကာ ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ မျဖစ္မေနလုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြကို ဒါကိုဖြင့္ ဒါကိုႏွိပ္ ဒါေတြ ျဖည့္ စသျဖင့္ လက္ပူတိုက္ျပီး တတ္လာသည့္  အမႀကီး အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ကြန္ျပဴတာဗိုင္းရပ္စ္ေၾကာက္လို႔ ေဒၚျမသီရိတို႔နဲ႔ ေတြ႔တိုင္း စိတ္ညစ္ပါတယ္ ေရာဂါပိုးေတြကလည္း အဆန္းေတြခ်ည့္လို႔ စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းတြားတာကို နားမလည္စြာ ေၾကာင္ၾကည့္မိေလသည္။ 
ပထမေတာ့ ေနာက္ေနတာလား သူက အရာရွိမမေလ ေနာက္မွာေတာ့မဟုတ္။

သူ႔ကို အဲဒီရက္ပိုင္း ဆပ္ျပာခြက္ကေလးကိုင္လို႔ ရံုးခန္းနဲ႔ သန္႔စင္ခန္း လြန္းထိုးသြားလာေနတာ ျမင္ရသည္။ တကယ္က အဲဒီ မမမွာ အရင္ကတည္းက လက္မၾကာခဏ ေဆးတတ္သည့္ အေလ့ ရွိသည္။ ဒါကို ရံုးကလူေတြ အားလံုးသိသည္။ ရံုးေရာက္လို႔ ဆြဲျခင္းခ်ျပီးတာႏွင့္ သူ႔ရဲ့ ပထမဆံုး အလုပ္က ဆပ္ျပာခြက္ ေကာက္ကိုင္ကာ သန္႔စင္ခန္းကို အရင္သြား လက္ေဆးျခင္း အလုပ္ စလုပ္သည္။ 
ေဒၚျမသီရိကို တခ်ိဴ႔က ေျပာသည္။ အဲဒီ အမက အသန္႔ႀကိဳက္တာ လြန္လြန္းသည္တဲ့၊ သူနဲ႔ေဒၚျမသီရိ သန္႔စင္ခန္းမွာ ဆံုေတာ့မွ တအံ့တဩ ရယ္ေမာခဲ့ရသည့္ အျဖစ္၊ တကယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ လူဆိုတာ သူ႔ အစြဲနဲ႔သူ၊ သူ႔အက်င့္နဲ႔သူမဟုတ္လား၊ ကိုယ္လုပ္ေပးႏိုင္ ကူေပးတာ ရွိလို႔ အပန္းမႀကီးပဲ ကူေပးရတာ ဘာမွ ညည္းစရာ မရွိသလို ေဝဖန္စရာမလိုလို႔ ေဒၚျမသီရိ ခံယူတာပင္။ 

အဲ အဲဒီေန႔က သန္႔စင္ခန္းမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ၊ ေဒၚျမသီရိ တေယာက္ထဲ၊ ေဘစင္- လက္ေဆးကန္မွာ လက္ေဆးျပီး ျပန္ထြက္ဖို႔ အလုပ္ ေရအိမ္ထဲဝင္ေနတဲ့ အဲဒီ အမႀကီးက

 

" ညီမေလး မမေလ တံခါးဂ်က္ကို လက္နဲ႔ မကိုင္ခ်င္လို႔ ညီမေလး ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ျပီး ပိတ္ထားေပးပါလားဟင္ ညီမေလးလည္း လက္နဲ႔မကိုင္ပါနဲ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ အသာေလး ကန္ျပီး ခဏေစာင့္ေပးေနာ္တဲ့ "

ပထမေတာ့ ေၾကာင္သြားမိသည္။ သူအထဲကို ဝင္ျပီးကာမွ ေရအိမ္တခါး ဂ်က္မရွိပဲ ပ်က္ေနတယ္ ထင္တာ၊ ေနာက္မွ သူက တံခါးဂ်က္ကို မသတီလို႔ မကိုင္ခ်င္တာ သေဘာေပါက္သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ရပါတယ္ အမဆို ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ထားေပးလိုက္သည္။ ကိုယ္တိုင္သာဆို တံခါးလည္း ေစ့ေအာင္မပိတ္ပါပဲ အျပင္မွာ လူတေယာက္ကလည္း မတ္တပ္ႀကီး ရွိေနတာ သိသိနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ကိစၥရွင္းလို႔ရမွာမဟုတ္လို႔ ေတြးရင္း ေစာင့္ေပးလိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဝန္ထမ္းတေယာက္ ဝင္လာျပီး ေဒၚျမသီရိပံုစံကို ၾကည့္ျပီး တံခါးဂ်က္ေတြကလည္း ပ်က္ေနတာပဲလို႔ ေရရြတ္သည္။ 

 မဟုတ္ဘူး အထဲမွာ ေဒၚမမႀကီး လို႔ ေျပာမယ္ျပင္ျပီး မေျပာျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ ရျပီ ညီမေလး ဆို ကိုယ့္ေျခေထာက္ရုတ္အေပး အထဲက ထြက္လာသည့္ ေဒၚမမႀကီးကို ျမင္တာနဲ႔ အဆိုပါ ဝန္ထမ္းက သေဘာေပါက္ဟန္ ျပံဳးေစ့ျပံုးေစ့ ျဖစ္သြားသည္။ 

 

ေဒၚမမႀကီးရဲ့ အဆိုပါ လက္ေဆးျခင္းအေၾကာင္းက ဌာနမွာ နာမည္ႀကီးမဟုတ္လား၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဌာနကို အဲဒီအခ်ိန္က မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြ ေရာက္လာတဲ့ ကာလ၊ ေဒၚျမသီရိတို႔ ဌာနမွာ ဦးစီးအရာရွိ အဆင့္ကိုပင္ တပ္က အရာခံဗိုလ္တေယာက္ ေရာက္လာသည္။ အဆိုပါ အရာခံဗိုလ္က တပ္ထဲမွာ ေျခအိတ္ ဘြတ္ဘိနပ္ စီးရတာ မ်ားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေျခဝဲသဲဝဲ စားလို႔ ေျခေထာက္ကေလး လက္ကေလးေတြ တိုေနသည္။ သူ႔အေျပာေပါ့၊ ဝန္ထမ္းအမ်ားစုက တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး အမ်ိဴးမ်ိဴး ေျပာၾကသည္။ ေဒၚျမသီရိက အဲဒါမ်ိဴးၾက မေျပာ၊ ဝဋ္လည္မွာ ေၾကာက္သည္။ ဟုတ္လား မဟုတ္လားမသိေတာ့ ေဝဖန္ ေျပာဆိုျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ေဒၚျမသီရိကို ဟိုလူႀကီးကေလ အဲဒါ ဟိုဟာဆိုေပမယ့္ ဟိုဟာမဟုတ္ဘူး ဒါမ်ိဴး လာေျပာက နားမေထာင္ ထားလိုက္ပါ ကိုယ္နဲ႔အေနသာႀကီး ဒီလို ေျပာျပီး နားေထာင္ေလ့မရွိ၊

 

အဲ အဲဒီလူႀကီးက ေဒၚမမႀကီးထက္ ရာထူးတဆင့္ျမင့္သည့္ေနရာ ေရာက္လာတာ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ အဆင့္ဆင့္ လက္မွတ္ထိုးစရာရွိက ဟိုလူႀကီးဆီ သြားရသည္။ ဟိုလူႀကီးကလည္း သူထိုးျပီးတာနဲ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳ ဘာညာ ျပန္ခ်ေပးက ေဒၚမမႀကီးက တဆင့္ ျပန္ခ်ေပးသည္။ အဆိုပါ စာအုပ္ စာရြက္စာတမ္းေတြ အေပးအယူ လုပ္က ေဒၚမမႀကီး ဘာလုပ္သည္ ထင္သနည္း။ စာရြက္ ဆိုက စာရြက္၊ ၊ စာအုပ္ဆိုက စာအုပ္ၾကား သစ္သားကိုက္တံကို ညွပ္ ထိုင္ရာမထ သူ႔စားပြဲေပၚကေန ဟိုလူႀကီး စားပြဲေပၚ သစ္သားကိုက္တံရွည္ျဖင့္ ထိုးေပးတာျဖစ္သည္။ ျပီးက တေန႔ လက္ဘယ္ႏွစ္ခါရယ္ မသိ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားေဆးေတာ့သည္။ အဆိုပါ အရာရွိမမက်မွ ကြန္ပ်ဴတာသံုးတတ္တုန္း ျဗဳန္းဆို ကြန္ပ်ဴတာဗိုင္းရပ္စ္ ဆိုေတာ့ လက္ေဆးလို႔ျဖင့္ မႏိုင္ၾကားထဲ ေၾကာက္ေနတာ ျဖစ္သည္။ 

ဘာ

                  ေအာ္ ဗိုင္းရပ္စ္ဆိုတာႏွင့္ ေၾကာက္ရသည္ မဟုတ္ပါလား၊ ဗိုင္းရပ္စ္ဆိုတာ သက္မဲ႔ထဲဝင္ျပီး ကူးစက္တတ္တဲ့ အရာလို႔ ထင္တဲ့သူ ရွိမွာပဲေလ

 

" အေမ" အေမ့ အေမ  သား ဖ်ားျပီ ထင္တယ္ ေက်ာင္းမွာ သားေဘးကသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ မေန႔က  ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးျပီး ကိုယ္ေတြ ပူေနလို႔ ဒီေန႔ ဖ်ားျပီး ေက်ာင္းမလာႏိုင္ဘူး၊ အခု သားကို သူ႔ဆီက ဗိုင္းရပ္စ္ ကူးျပီထင္တယ္ အေမ့ သားေျပာတာ ၾကားလား

 

ေက်ာင္းကားေပၚက ဝရုန္းသုန္းကား ေျပးဆင္းလာျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို လက္ကျဗဳန္းကနည္း ဘာဂ်ာ တံခါးအဝကို ပစ္ခ်၊ ပါးစပ္က မနားတမ္း ရြတ္လာတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ရဲ့ စကားကို အေျပးအလႊားလိုက္နားေထာင္ရင္း ဟင္ လာျပန္ျပီ ဗိုင္းရပ္စ္  အင္း ဒီဗိုင္းရပ္စ္ကေတာ့ လူက လူဆီ ကူးတာဆိုေတာ့ ေဆးေသာက္ ေပ်ာက္ပါတယ္ေလ ေတြးရင္း တံခါးမဖြင့္မခ်င္း အေမ အေမ့ ေခၚေနတဲ့ သားကို ဗိုင္းရပ္စ္အေၾကာင္း ေတြးရင္းက တံခါး ကပ်ာကယာ ထဖြင့္ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။