ရွင္တို႔ အပါအဝင္ အဲဒီေန႔က ဖိတ္ထားတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဟာ က်မတို႕အိမ္ကုိ မတ္အဲဖန္းနရူး တံတားေလးကို ေက်ာ္လိုက္ၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ ဟားဗတ္နဲ႔ အမ္အိုင္တီ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေနၾကတဲ့ လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ မဲဒမ္တို႔၊ ရက္ဖို႔တို႔၊ ဝဲလ္သမ္တို႔ကေန ဘတ္စ္ကားနဲ႔ လာၾကရမွာ။ “က်မေတာ့ မစၥတာေခ်ာင္ဒရီ ဧည့္သည္ေတြကို ကားနဲဲ႔ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ” က်မဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ေပးရင္း အေမက ရွင့္အေဖအေၾကာင္းကို ေျပာတယ္။
ရွင့္မိဘေတြက က်မမိဘေတြထက္ အသက္နည္းနည္း ပုိႀကီးတယ္။ အေမရိကန္က ႏိုင္ငံျခား ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံႀကိဳဆိုတဲ့ အက္ဥပေဒ မဖ်က္သိမ္းခင္ ကတည္းက သူတို႔ အိႏိၵယက လာခဲ့ၾကတာ။ က်မအေဖနဲ႔ သူ႕မိတ္ေဆြေတြ စာေမးပြဲေတြ ေျဖေနရတုန္းမွာေတာင္ ရွင့္အေဖက (Ph.D) ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရၿပီးၿပီ။ အမ္ဖို႔ပါအရပ္က အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္ငန္းခြင္ကို ထိုင္ခုံႀကီးႀကီးေတြပါတဲ့ ေငြေရာင္တလက္လက္ ကိုယ္ပိုင္ကားႀကီး ေမာင္းၿပီး ရွင့္အေဖကသြားတာ။ က်မေတာင္ ညဥ့္နက္တဲ့ ပါတီပြဲေတြဆိုရင္ ခပ္ဆန္းဆန္း အိပ္ယာေပၚမွာ အိပ္ရတယ္လို႔ အိပ္မႈန္စံုမႊား ေတြးမိရင္း ရွင့္အေဖကားေပၚ အိပ္ျပန္ရေပါင္းမနည္းဘူး။
ရွင့္အေမနဲ႔ က်မအေမ ေတြ႔စက က်မကို ကိုယ္ဝန္ စ,ရွိစ။ ဒီတုန္းက အေမကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ဝန္ရွိမွန္း မသိေသးဘဲ ပန္းျခံနားက ထိုင္ခံုမွာ ေခါင္းမူးလို႔ ထိုင္ေနတုန္း ရွင့္ကို ဒန္းလႊဲေပးေနတဲ့ ရွင့္အေမက ဆံပင္ခြဲေၾကာင္းထိပ္က ဒန္းနီနဲ႔ ဆာရီဝတ္ ဘဂၤါလီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လို႔ သတိထားမိျပီး “ေနလို႔မွ ေကာင္းရဲ့လားရွင္” လို႔ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳေလး ေမးသတဲ့ေလ။ ရွင့္ကိုလည္း ဒန္းေပၚက အဆင္းခိုင္းၿပီး ရွင္ရယ္၊ ရွင့္အေမရယ္တြဲလို႔ က်မအေမ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ခဲ့ၾကတာ။ လမ္းမွာ ရွင့္အေမက ကေလးရွိခ်င္တယ္ထင္ပါရဲ့ ဆုိၿပီး အေမ့ကို မိန္းမခ်င္း အႀကံေတြ ေပးခဲ့ေသးတယ္။
အဲဒီကစၿပီး အေဖတို႔ အျပင္အလုပ္သြားတိုင္း တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္ကူးလို႔ သိပ္ကိုရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကလကတၱားမွာေနတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို စကားစပ္ၿပီး ေျပာလားေျပာရဲ႕။ အိမ္ေခါင္မိုးမွာ ေခါင္ရန္းပန္းေတြ၊ ႏွင္းဆီခ်ံဳေတြ ပြင့္ဖူးေဝေနတဲ့ ဂ်ိဳပူလ္ ဥယ်ာဥ္အိမ္ရာက ရွင့္အေမရဲ႕ အိမ္ေဂဟာအေၾကာင္း။ လူသိပ္မလာတတ္တဲ့ ပန္ခ်ာပီ ထမင္းဆိုင္ အေပၚထပ္က အခန္းက်ဥ္းေလး သံုးခန္းမွာ လူခုနစ္ေယာက္ မွ်ေနရတဲ့ မန္နစ္တာရပ္ကြက္က က်မအေမရဲ႕ တိုက္ခန္းေလးအေၾကာင္း။