က်မအခန္းကစားပြဲက မအားေတာ့ ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာပဲ က်မ အိမ္စာေတြ လုပ္ရတယ္။ က်မ ေရာမအေၾကာင္း စာတမ္းေရးေနရတာ။ ရွင္တုိ႕ မလာခင္အထိကေတာ့  သည္အေၾကာင္းကို က်မစိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုရွင္တုိ႕ အဲသည္ကို ေရာက္ဖူးၿပီးေနၿပီဆိုတာသိေတာ့  စာေတြလုပ္ေနရတာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္သား။ က်မဘာသာက်မ သီးသန္႕လုပ္ခ်င္ေပမယ့္  ရွင့္အေဖကေတာ့ ကိုေလာ့စီယမ္ ဇာတ္ရုံတည္ေဆာက္ပုံကုိ ေလရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပေနတယ္။ ရွင့္အေဖရဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာအျမင္ေတြဟာ က်မကို ေခါင္းရႈပ္ေစတာကလြဲလို႔ ဘာမွ အကူအညီမရေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ အသာပဲ နားေထာင္ေနရတယ္။ က်မကေတာ့ သူေပးတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုေပါင္းၿပီး ထည့္ေရးစသည္ျဖင့္ စာတမ္းကိုမ်ား ယူၾကည့္ဦးမလားလို႕ စိတ္ပူေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူယူမၾကည့္ပါဘူး။ ရွင့္အေဖက သူ႕လက္ဆြဲအိတ္ကို ဖြင့္ျပီးေတာ့ သူဝယ္လာတဲ့ ပို႕စကပ္ေတြျပတယ္၊ ေနာက္ စာတမ္းနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္လွေပမယ့္ ေရွးေဟာင္း ဒဂၤါးျပား ႏွစ္ျပားကိုလည္း က်မကို အမွတ္တရေပးေသးတယ္။

(၅)

ရွင့္တို႕ခရီးပန္းတာေတြ သက္သာတဲ့ တစ္ေန႔ က်မမိဘေတြရဲ႕ ကားရွည္ႀကီးနဲ႕ အားလံုး ကုန္တိုက္ကို သြားၾကတယ္။ ရွင့္အေမက သူ႕ဖို႔ အတြင္းခံ ဘရာစီယာဝယ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ သိပ္မဖြံ႔တဲ့ က်မအေမဆီက ငွားဝတ္လို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ကုန္တိုက္ေရာက္ေတာ့ အေဖေတြက ခံုတန္းေလးေတြ၊ ပန္းပင္ေတြ စီခ်ထားတဲ့ အျပင္ဘက္ အနိမ့္ပိုင္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရစ္ၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ေဂ်ာ္မန္ဒပ္ခ်္ အမ်ိဳးသမီး အတြင္းခံဆိုင္ကို အေမတို႕နဲ႕ အေဖာ္လိုက္ရတယ္။ ရွင့္အေမက ရွင့္အေဖေပးလိုက္တဲ့ ခရက္ဒစ္ ေစ်းဝယ္ကဒ္ကို ယူလာၿပီး က်မတို႕ သားအမိကို ဦးေဆာင္ေခၚလာတယ္။

 အရင္တုန္းကေတာ့ က်မတို႕ “ဆီးယား” ဆိုတဲ့ ဆိုင္ကိုပဲ သြားေလ့ရွိတာ။ ဆိုင္ကိုသြားရင္း ရွင့္အေမက အနက္ေရာင္ လက္အိပ္တစ္စံုရယ္၊ ဒူးေလာက္ရွည္ၿပီး ဇစ္ဆြဲလို႕ရတဲ့ ဖိနပ္ရွည္တစ္ရံ ဝယ္တယ္။  ရွင့္အေမ က ေစ်းႏႈန္းကို လံုးဝမၾကည့္ဘဲ လိုခ်င္တာကို စင္ေပၚက ျဖဳတ္ၾကည့္တာပဲ။ အတြင္းခံဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ အေရာင္းစာေရးမက က်မကိုၾကည့္ၿပီး “ဒီမွာ ဒီအရြယ္ဝတ္ေတြ လည္းရွိပါတယ္ ၾကြပါ” လို႕ရွင့္အေမကိုေျပာတယ္။ က်မနဲ႔ ရွင့္အေမကို သားအမိ ထင္ေနတယ္တူပါရဲ့။

“အို… မဟုတ္တာ သူက ငယ္ပါေသးတယ္” က်မအေမကဝင္ေျပာတယ္။

“ေၾသာ္... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ၾကည့္တာေပါ့” ရွင့္အေမက ေျပာရင္း ေနာက္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့  အလယ္မွာ ႏွင္းဆီဖူးေလးပါတဲ့ ဇာေပါက္ ဘရာစီယာေလးကို လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ က်မ ဒီတုန္းက အပ်ိဳေဖာ္ဝင္ ရာသီပန္း ပြင့္စျပဳပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်မေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြလို မဟုတ္ဘဲ ပန္းရိုက္ အတြင္းခံ ရွင္မီးအက်ႌေလးေတြကုိ ဝတ္ေနရတုန္း။ က်မကို အစမ္း ဝတ္အခန္းထဲ ေခၚသြားျပီး က်မ အက်ႌေတြခၽြတ္ ဘရာစီယာ ဝတ္ေနတာကို ရွင့္အေမက အစအဆံုး ၾကည့္ေနတယ္။ သူကပဲ အံဝင္ေအာင္ညွိေပးၿပီး ေနာက္ကခ်ိတ္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ခ်ိတ္ေပးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အစမ္းဝတ္ၾကည့္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္အေပၚကို ဟာလာဟင္းလင္းထားရတာ ရွက္ပံုလည္းမရပါဘူး။ ဒါေပသိ ဖြံ႕ျဖိဳးၿပီး ပ်ဥ္းက်ေနတဲ့ရင္သားနဲ႕ ညိဳတုိတိုသားျမတ္ေခါင္းေတြရယ္ ၊ ခပ္ထူထူ ခ်ိဳင္းေမႊးေတြက ရေနတဲ့ ေအာက္ေတာက္ေတာက္ အနံ႕ေတြ ရယ္ေၾကာင့္ က်မေတာ့ မသတီဘူး။ “အင္း.. လိုက္တယ္ကြယ္” က်မ ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ လက္နဲ႔ပြတ္လို႔ ရွင့္အေမကေျပာတယ္။ “မင္းႀကီးလားရင္ သိပ္ကိုေခ်ာတဲ့ မိန္းမျဖစ္လာမွာပဲ သိရဲ့လား ကေလးမ”။ က်မအေမ ကန္႔ကြက္တဲ့ၾကားက  ရွင့္အေမက က်မဘဝမွာ ပထမဆံုးဝတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ဘရာစီယာ သံုးထည္ကို လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးတယ္။ အျပန္မွာ အလွကုန္ဆိုင္ဝင္ၿပီး  ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး တစ္ေတာင့္ရယ္၊ ေရေမႊးတစ္ပုလင္းရယ္ ေနာက္ မ်က္ရစ္ေတြ လည္ပင္းရစ္ေတြ ေပ်ာက္ေစတဲ့ အသားလွေဆး တစ္ဘူးရယ္ဝယ္တယ္။ သူကေတာ့ က်မအေမတို႕သံုးတဲ့ ေအဖြမ္ အလွကုန္ေတြကို စိတ္ဝင္စားပံုမရဘူး။ မိတ္ကပ္ဆိုင္က လက္ေဆာင္အျဖစ္ အနီေရာင္ လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုး လက္ေဆာင္ရတယ္။ ရွင့္အေမက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြဘာေတြ ထည့္လို႕ရတယ္ဆိုၿပီး က်မကိုေပးတယ္။ က်မလည္း ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းသြားေတာ့ အဲဒီအိတ္ကို စာအုပ္ေတြထည့္ ယူသြားတယ္။ 

ေအာင္ၿဖိဳး

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းသို႔ ဆက္လက္ ဖတ္ရႈရန္ >>>>>