ဘာသာျပန္
User Rating: 0 / 5
- Details
- Written by မႏွင္းပြင့္
- Category: ဘာသာျပန္
- Hits: 5730
User Rating: 0 / 5
(ခုနစ္ပုဒ္)
(၁)
က်ဳပ္နာမည္လား..တုစ်င္ေမ တဲ႔
နားသယ္အထက္္နား..ဆံျဖဴကြက္က်ားဖြာလန္ၾကဲနဲဲ႔..ဥစၥာမဲ႔လူအို
ဒီေဒသကိုခဏလာခိုဆဲ…ခဲမတတ္ေျခကိုတရြတ္ဆြဲလို႔..ေဆာင္းရက္မို႔
ေအးစက္ညိွဳ႕မိႈင္းတဲ႔ေတာင္ကတံုးမတ္မတ္..တကံုးကံုးတက္လို႔မနားႏိုင္ျပန္
က်န္ေကာင္းက်န္ရာဝက္သစ္ခ်သီး..ေကာက္သင္းေကာက္ခရီးထြက္ကာ
မျငိမ္းႏိုင္ေသးတဲ႔ဘဝဆီမီးအတြက္..က်ဳပ္ဝမ္းက်ဳပ္ေက်ာင္းျပီးေနတယ္္
အလယ္ပိုင္းဇာတိေျမဆီက..စစ္သတင္းနားစြင့္လို႔..ျပန္ခြင့္မသာေသး
နီးမလိုလိုနဲ႔ေဝးျပန္တဲ႔…လြင္ျပင္ေႏြးေႏြးကိုသာ..တမ္းတရင္းေဆြးရတယ္
ဒီလိုနဲ႔ေဆာင္းလယ္ေရာက္..ေသြးမေလွ်ာက္ေတာ့တဲ႔..လက္ေတြထံုက်င္ခဲ
အက္ကြဲတဲ႔ႏႈတ္ခမ္းလႊာဆီက...စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႕ကာယိကေဝဒနာကိုသီေၾကြး
စစ္ေျပးလူအိုက်ဳပ္ဘဝရဲ႕….ငိုခ်င္းပထမအပုဒ္ကို...သီခ်င္းလုပ္လို႔ဆိုတုန္း
ဝုန္းကနဲဆို..ေျမာက္ေလျပင္း..ေတာင္ေစာင္းထိပ္က..အရွိန္နဲ႔လွိမ္႔ဆင္းျပီး
ခါးသီးမႈဆားခဲေတြဆုပ္ကာ….က်ဳပ္ရင္ထဲကအနာကို..ထပ္ခါတလဲပက္ၾကဲတယ္…။
- Details
- Written by ကိုကိုသက္
- Category: ဘာသာျပန္
- Hits: 7192
User Rating: 0 / 5
(Romania ႏိုင္ငံသား ကဗ်ာဆရာ Mircea Cărtărescu ရဲ့ Occidentul (The Occident) ကို Adam J. Sorkin နဲ႕ Bodgan Ștefănescu က အဂၤၤလိပ္လိုျပန္ထားေသာမူမွ ကိုကိုသက္ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုထားေသာ အေနာက္တိုင္း ကဗ်ာအား နိုင္ငံတကာ ဘာသာျပန္ကဗ်ာရွည္အျဖစ္ တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
ေကာင္းကင္
အေနာက္တိုင္းနဲ႕ေတြ႕မွ ငါ့အျမီးကုပ္ဝင္သြား
New York နဲ႕ Paris ၊ San Francisco နဲ႕Frankfurt
ဘယ္တုန္းကမွ အိပ္မက္ မမက္ရဲခဲ့တဲ့ေနရာေတြ…
ဓာတ္ပံု တစ္ထပ္၊ ဝိညာဉ္ေသတစ္ခုနဲ႕ငါ အိမ္ျပန္လာခဲ့
ငါ့မွာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္၊ ငါ့ဘဝမွာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္၊ ငါ ဒီလို ေၾကာင္ဖူးခဲ့
- Details
- Written by ေလလြင့္လူ
- Category: ဘာသာျပန္
- Hits: 9043
User Rating: 0 / 5
“ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ ပတ္သက္ခဲ့ပါေစ၊ သူ႔ဘဝအတြက္ တကယ္အဓိပၸါယ္႐ွိတဲ့ မိန္းမကေတာ့ သံုးေယာက္ပဲ႐ွိႏိုင္တယ္။ သံုးေယာက္ထက္ ပိုလည္းမပိုဘူး၊ ေလ်ာ႔လည္းမေလ်ာ့ဘူး။”
အေဖျဖစ္သူထံမွ ထိုစကားကိုၾကားရခ်ိန္တြင္ သူအသက္ဆယ္႔ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးသည္။ သူႏွင့္သူ႕အေဖသည္တစ္အိမ္တည္းေနေသာ သားအဖအရင္းျဖစ္ေသာ္ျငား ရင္းႏွီးေႏြးေထြးေသာ (သားအဖႏွင့္ တူေသာ) ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမည္သည့္အခါကမွ မရွိခဲ႔ဖူးေပ။ ယခုလိုဘဝနဲ႔ ပတ္သက္ေသာေလးနက္သည့္ ဒႆနမ်ိဳးမဆိုထားႏွင္႔ မလိုအပ္ပါက ေမးထူးေခၚေျပာပင္မလုပ္တတ္ေသာ အေဖျဖစ္သူ၏အဆက္စပ္မဲ့ေျပာစကားမ်ားက သူအားနားမလည္မွဳႏွင့္အတူ စိတ္ပါဝင္စားေစသည္။ သူေငးစိုက္ၾကည့္ေနစဥ္ သူ႕အေဖ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေနသည္။ ေဝရီေသာမ်က္ဝန္းအစံုသည္ ဘယ္အရာကိုမွစူးစိုက္ၾကည့္ေနျခင္းမ႐ွိ၊ ကမာၻေလာက၏ လည္ပတ္မႈရပ္တန္႕သြားမေလာက္ပင္ တစ္စံုတစ္ခုေသာအေတြး၌ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။ နားမလည္မႈတဝက္ႏွင့္္ သူ႕အေဖ၏ စကားသံကုိတိတ္ဆိတ္စြာ နားစြင္႔ေနလိုက္သည္။ ထုိအခိုက္အတန္႔၌ သူ႕စိတ္သည္ ဂါထာမႏၱန္တစ္ခုျဖင့္ မန္းမႈတ္ခံရသည့္ပမာ အျခားဘာကိုမွ ဝင္စားႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ေခ်။
“သား…ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းကိုယ္တိုင္လည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ထက္မက ပတ္သက္ေကာင္းပတ္သက္မိမယ္ . . .အဲဒီအတြက္ေဖေဖ မင္းကိုသတိေပးခ်င္တာကေတာ့ တကယ္လို႔ မင္းပတ္သက္မိတဲ့မိန္းမဟာ မင္းဘဝကို အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝေစတဲ့သူမဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒါသက္သက္မဲ့အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပဲ”
- Details
- Written by ကိုထိုက္
- Category: ဘာသာျပန္
- Hits: 6037
User Rating: 0 / 5
(ရာသွ်ိဳမြန္ ပထမပိုင္း ကို ဒီေနရာမွာ သြားေရာက္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။)
ထိုခဏ၌ လူေသ အေလာင္းမ်ားၾကားတြင္ ခါးကိုင္း၍ ခပ္ငိုက္ငိုက္ျဖင့္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ သြားလာေနေသာ လူတစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္က သူ႔ မ်က္လံုး အျမင္မ်ားကို ဖမ္းစားထားလွ်က္ရွိသည္။ ထိုသူမွာ တေခါင္းလံုးျဖဴေဖြးၿပီး အရိုးေပၚ အရည္ျပားတင္ရံုမွ်ရွိေသာ ပိန္ခ်ဳံးေသးေကြးသည့္ ခႏၶာကိုယ္ရွိကာ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ျဖစ္ေန၏။ ကိုယ္ေပၚတြင္လည္း ညစ္ပတ္ေပေရကာ ေခ်း(ဂ်ီး)အထပ္ထပ္ထူေနေသာ အနက္ေရာင္ ကုတ္အက်ႌအရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ အေလာင္း တစ္ေလာင္းနားရပ္ကာ သူမ၏ ညာဘက္လက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ထင္းရူးသား မီးတုတ္ေခ်ာင္းကို ေျမွာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး လူေသအေလာင္း တစ္ေလာင္း၏ မ်က္ႏွာကို ခါးကိုင္း၍ ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုလူေသအေလာင္းတြင္ ဆံပင္ရွည္မ်ားရွိေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအေလာင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။
ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႔ျခင္း၊ အံၾသတုန္လႈပ္ျခင္းမ်ားအျပင္ သိခ်င္စိတ္မ်ား ျပည့္လ်ံစြာျဖင့္ အေစခံလူမွာ အသက္ရႈရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေန၏။ ေရွးစာဆိုမ်ား ေရးသားေျပာဆိုေသာ စကားငွားေျပာရလွ်င္ “ေခါင္းနပန္းႀကီးကာ ဆံပင္မ်ားေထာင္သြားသည္”ဟု ခံစားမိေလသည္။ ထိုစုန္းမႀကီးႏွင့္ တူေသာ အဘြားအိုႀကီးက လက္ထဲတြင္ ကုိင္ထားေသာ ထင္းရူးသား မီးတုတ္ကို ၾကမ္းၾကားတြင္ ထိုးစိုက္လိုက္ၿပီး သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က လူေသအေလာင္း၏ ေခါင္းကိုကိုင္လိုက္၏။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ေမ်ာက္မ်ားသန္းရွာေနသလို လႈပ္ရွားေနေလသည္။ ထိုေနာက္ လူေသအေလာင္း၏ ဆံပင္မ်ားကို တစ္ပင္ျခင္း ႏႈတ္ေနေလ၏။ ဦးရည္ျပားမွ ဆံပင္မ်ားကို အလြယ္တကူပင္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ႏႈတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဆံပင္တစ္ပင္ ကၽြတ္ထြက္လာတိုင္း အေစခံမွာ ေၾကာက္ရြ႔ံထိတ္လန္႔ျခင္းအစား ထိုအဘြားအိုအား စက္ဆုပ္ ရြံမုန္းျခင္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း အစားထိုး တိုးမ်ားလာေလသည္။ “မဟုတ္ေသးဘူး .. ဒီလို မိနစ္နဲ႔အမွ် တျဖည္းျဖည္းျဖစ္လာတဲ့ စက္ဆုပ္ ရြံမုန္းမႈေတြက ငါ့စိတ္ကို ထင္ေရာင္မွားျဖစ္ေစတာလား” ဟု ေတြးေနသည္။
အကယ္ဤ သူႏွင့္အတူ ဒီေနရာမွာ အျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က ရွိေနပါက ခုနတုန္းက ေအာက္ထပ္တြင္ စဥ္းစားခဲ့ေသာ ‘အစာငတ္ အေသခံမလား၊ လူဆိုးသူခိုး လုပ္မလား’ ဆိုတာ စဥ္းစား ေရြးျခယ္ခဲ့ရမည္ ဆိုလွ်င္ .. ေနာင္တမရဘဲ သိကၡာကိုေရြးကာ အစာငတ္ အေသခံမည့္ လမ္းကို ေရြးခဲ့မွာ ျဖစ္သလို၊ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားအား စက္ဆုပ္ မုန္းတီးမႈသည္လည္း ၾကမ္းျပင္တြင္ စိုက္ထားေသာ ထင္းရူးသားမီးတုတ္ခဲ့သို႔ ၿမဲၿမံခိုင္မာေနမွာ ေသခ်ာသည္။
ဒီရုပ္ဆိုးဆိုး အဘြားအိုႀကီးက လူေသအေလာင္းမွ ဆံပင္မ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ေနသလဲဆိုတာ အေစခံ အဖို႔ စဥ္းစား၍ မရေပမယ့္ ဒီအျပဳအမူဟာ မေကာင္းဆိုးရြား အျပဳအမူ တစ္ခုအျဖစ္ေတာ့ တထစ္ခ်ေျပာလို႔ မရႏိုင္ေပ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို မိုးတစ္ညမွာ ရာသွ်ိဳမြန္ မုဒ္ဦးႀကီး၏ အေပၚထပ္ရွိ အေလာင္းမွ ဆံပင္ႏႈတ္ေနျခင္းသည္ပင္လွ်င္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္၍ မရႏိုင္ေသာ မေကာင္းဆိုးရြားသည့္ အမူတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ခုနအခ်ိန္ပိုင္းကပင္ ခိုးဆိုး လုယက္ရန္ ၾကံစည္ေတြးေတာျခင္းကိုပင္ သူ ေမ့ေလ်ာ့ေနေလ၏။
- Details
- Written by ကိုထိုက္
- Category: ဘာသာျပန္
- Hits: 5844
User Rating: 0 / 5
ညေနခင္းတစ္ခု။
မိုးကေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ အမွ်င္မျပက္ ရြာသြန္းေန၏။ ညေနခင္း အေမွာင္ထုႏွင့္အတူ၊ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အေစခံတစ္ဝတ္စံု ဝတ္ဆင္ထားသည့္ လူရိပ္တခု ရာသွ်ိဳမြန္ မုဒ္ဦးႀကီးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္ ဝင္ေရာက္လ်က္ရွိ၏။
က်ယ္ဝန္းလွသည္ ရာသွ်ၽိဳမြန္ မုဒ္ဦးႀကီး ေအာက္ဖက္တြင္မူကား လူသူကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သက္ရွိသတၱဝါဟူ၍ ပုရစ္တစ္ေကာင္သာ ယြန္းနီေရာင္ ေဆးမ်ား ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ျပယ္လြင့္ေနေသာ ႀကီးမားသည့္ မုဒ္ဦးတိုင္ႀကီးတြင္ တြယ္ကပ္ေန၏။ ၿမိဳ႔အဝင္ လမ္းမႀကီး ျဖစ္ေသာ ဆူဇကူးလမ္းေပၚတြင္ တည္ရွိေနသည့္ ဤရာသွ်ိဳမြန္ ၿမိဳ႔ဦးမုဒ္ႀကီးကား မိုးေရမ်ားေအာက္တြင္ လူအခ်ိဳ႕ကို ခိုလႈံရာအျဖစ္ ေကာင္းမြန္းစြာ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ မုဒ္ဦးႀကီးျဖစ္သည္။ သစ္ေစးသုတ္က်ဳရိုးခေမာက္ ေဆာင္းထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ (ဒါမွမဟုတ္) အနက္ေရာင္ ဦးထုပ္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေဆာင္းထားေသာ မင္းမႈထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဝင္ေရာက္ ခိုနား ေနႏိုင္ေလာက္၏။ သို႔ေသာ္ ယခုမူကား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အေစခံ အမ်ိဳးသားမွလြဲ၍ အျခားမည္သူမွ် ရာသွ်ိဳမြန္ မုဒ္ဦးေအာက္တြင္ ရွိမေနေပ။
ဤႏွစ္မ်ားသည္ ေျမငလွ်င္ေဘး၊ ေလဆင္ႏွာေမာင္းဒဏ္၊ မီးေဘး၊ အစာေရစာ ရွားပါးငတ္မြတ္ျခင္း စသည့္ သဘာဝ ကပ္ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ က်ိဳတိုၿမိဳ႕ႀကီးကား တစစျဖင့္ ပ်က္စီးေနေသာကာလႀကီးလည္း ျဖစ္၏။ မွတ္တမ္းေဟာင္းမ်ားအရ လူအခ်ိဳ႕က ဘုရား ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား၊ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦးမ်ားကို ထင္းအျဖစ္ ခ်ိဳးဖဲ့ ျဖတ္ဆီး ေရာင္းခ်ၾကသည္အထိ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ ယခု အခ်ိန္တြင္ လမ္းေဘးဝဲယာ အမိႈက္မ်ားအၾကား ေဆးေရာင္ တစက္တေျပာက္ ထင္က်န္ေနၿပီး၊ ေရႊေရာင္၊ ေငြေရာင္ တစြန္းတစ ကပ္ေနသည့္ သစ္သား အက်ိဳးအပဲ့မ်ားကို သက္ေသအျဖစ္ေတြ႔ႏုိင္ေနေသးသည္။ ထိုအေျခအေနဆိုးမ်ား ေအာက္တြင္ ေယာက္ယက္ခက္ေနေသာက်ိဳတိုၿမိဳ႕၏ ၿမိဳ႕အဝင္ဝရွိ ရာသွ်ိဳမြန္ မုဒ္ဦးႀကီးကိုလည္း မည္သူကမွ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္ စိတ္ဝင္စားႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေပ။
မုဒ္ဦးႀကီး၏ အပ်က္အစီးမ်ား၊ အမႈိက္ပံုမ်ား ၾကားတြင္ ေျမေခြးမ်ား၊ ေခြးတူဝက္တူမ်ား စသည့္ ေတာသတၱဝါမ်ား စတင္ဝင္ေရာက္ေနထိုင္လာၾကၿပီး၊ ၄င္းေနာက္တဆက္တည္းဆိုသလို လူဆိုး သူခိုးမ်ားကလည္း ဤ မုဒ္ဦးႀကီးအား ေခတၱဝင္ေရာက္ပုန္းခိုရာ ေနရာဌာန အျဖစ္အသံုးျပဳလ်က္ရွိၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ကား ပုိင္ရွင္မဲ့ လူေသအေလာင္းမ်ားကို ရာသွ်ိဳမြန္မုဒ္ဦး အေပၚထပ္တြင္ လာေရာက္စြန္႔ပစ္ထားၾကသည္အထိ ျဖစ္လာလ်က္ရွိၿပီး အနီးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားက ေနညိဳခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဤေနရာသို႔ အသြားအလာမရွိ ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ခပ္ေဝးေဝးမွ ေရွာင္က်ဥ္တတ္ၾကသည္။