ကဗ်ာေရွ႕က စကား 

ဒီေန႕ဟာ ၈ ရက္ ၈လ  ၈၈ ကိုအေလးအနက္ျဖတ္ခဲ႕ၾကဘူးတဲ႕မ်ိဴးဆက္ေတြအတြက္ေတာ႕ ဒီေန႕ ၁၂။ ၁၂။ ၁၂ ရက္ဟာလည္း တခုခုေတာ႕ အျခားေန႕ေတြထက္ ထူးေနသလိုလိုပါဘဲ။ဒီေန႕ ဟာကမၻာေပၚ က ဘယ္နိုင္ငံသားေတြအတြက္ မထူးျခားလွေပမယ္႕။ အိႏၵိယနိုင္ငံသားေတြနဲ႕ ကမၻာေပၚက ကြန္တန္ပိုရာရီ အနုပညာကိုစိတ္၀င္စားတဲ႕ပရိတ္သတ္ေတြအတြက္လည္းထူးျခားပါတယ္။ဒီေန႕မွာ အႏၵိယ နိုင္ငံ မွာ ေတာင္ပိုင္းအစိန္းက ကိုခ်င္႕ဆိုတဲ႕ ျမိဳ႕ေလးမွာ  ကိုခ်င္႕ ဘီယင္နာလဲ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာအနုပညာပြဲေတာ္ စတင္ဖြင္႕လွစ္တဲ႕ေန႕ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။ဒါဟာ ကမၻာေပၚက အနုပညာစိတ္၀င္စားသူေတြ အတြက္ေတာ႔ ဗင္းနစ္ဗီယင္နာလဲ၊ စက္ာပူ ဗီယင္နာလဲ၊ လီဗာပူးဗီယင္နာလဲတို႕လို အေရးပါတဲ႕ ေနာက္ထပ္ အေရးပါတဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ တၾကိမ္က်င္းပမယ္႕ နိုင္ငံတကာ အနုပညာပြဲေတာ္ တခုတိုးလာတဲ႕ေန႕တေန႕ပါပဲ။ ဒီပြဲေတာ္အတြက္ ကိုခ်င္႕ကိုေရာက္ေနတာရယ္ ပြဲေတာ္ျပင္ပမွာ မႏၱေလးခမ္းမလို႕ အမည္ရတဲ႔ နွစ္ေလးရာေက်ာ္သက္တမ္းရွိတဲ႕ အိမ္ၾကိးတလံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကိုစစ္ျငိမ္းေအး တို႕ နွစ္ေယာက္ အိႏၵိယေတာတြင္း တေနရာကစတင္ခဲ႕ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္လာပံုနဲ႕ဆက္စပ္ျပီး ျပသတဲ႔ ပြဲရွိေနတဲ႕ အတြက္ ရက္မွန္မွန္ အင္တာနက္မတက္နိုင္ျဖစ္ေနရာက ဒီေန႕ေတာ႔ ဖြင္႔ပြဲ အျပီး တည္ခိုေနရာျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာက ပို႕ထားတဲ႕ ကဗ်ာဆရာ( ကို)လူဆန္းရဲ႕အလြန္အားေကာင္းတဲ႕ကဗ်ာရွည္ တပုဒ္ ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဒီကဗ်ာကို ေစာေစာကတည္းက စာဖတ္သူေတြထံ တင္ဆက္ရမွာပါ။ ဒီအတြက္ ကဗ်ာဆရာကိုလူဆန္းကိုေရာ ေကာင္းကင္ကဗ်ာဖတ္ပရိတ္သတ္ ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕  ေနာက္တေန႕ မကူးေတာ႕ဘဲ  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးထူးျခားျခားမွတ္မွတ္ရရေလးျဖစ္မျဖစ္ေတာ႕ မသိေပမယ္႕ ၁၂ ရက္ ၁၂လ ၁၂ ခုနွစ္ မွာ ကိုလူဆန္းကဗ်ာကို ၁၂ ၁၂ ၁၂ အိႏၵိယ အနုပညာပြဲ ေတာ္မွာဒီန႕စတင္ျပီး ၃လတိတိ ျပထားမယ္႕ ျပသထားတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႕ အင္စေတာ္ေလးရွင္းေတြနဲ႕ ဆရာပန္းခ်ီဆရာ စစ္ျငိမ္းေအးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို ကဗ်ာသရုပ္ေဖၚပံုအျဖစ္သံုးျပီး ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။ 

                                                   ပန္းခ်ီထိန္လင္း (အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ကို္ယ္စား)

 

ၿမိဳ႕ျပက်ဴးေက်ာ္၊

 ေတာင္ေပၚ၊

 ပင္လယ္ေအာ္ေတး

 

                                                                                                     သရုပ္ေဖၚပန္းခ်ီပံု  ပန္းခ်ီစစ္ျငိမ္းေအး

ငါတို႔ကို ႏိုင္ငံေရး မစည္းရံုးပါနဲ႔။

ငါတို႔ကို စစ္ေရး မေဆြးေႏြးပါနဲ႔။

ငါတို႔ကို လူမွဳေရး မေစ့စပ္ပါနဲ႔။

ငါတို႔ကို အြန္လိုင္း ‘အ’ သံုးလံုး မသင္ၾကားပါနဲ႔။

ငါတို႔ကို ပရဟိတ၊ ဓမၼကထိက မဆြဲေဆာင္ပါနဲ႔။

မလုပ္ပါနဲ႔။ မလုပ္ပါနဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွဘယ္ေသာအခါမွ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔။

 

ငါတို႔ဟာ ဘူတာရံုေတြရဲ႕ အစြန္းအဖ်ားအနားေတြမွာ

ငါတို႔ဟာ ေဗာတံတားေတြ၊ ဂံုးေက်ာ္တံတားေတြေအာက္မွာ

ငါတို႔ဟာ ျမစ္ေဘး၊ ေခ်ာင္းေဘး၊ ေျမာင္းေဘး က်ဴးေက်ာ္တဲေတြမွာ

ငါတို႔ဟာ ေတာႀကိဳအံုၾကား ေတာင္ေစာင္းလွ်ဳိေျမာင္ငွက္ေပ်ာေတာေတြမွာ

ငါတို႔ဟာ ေရးေတာ့တတ္၊ ဖတ္ေတာ့မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အရွိဳးရာ အမာရြတ္ အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔။

 

ငါတို႔ဟာ ငါတို႔လိုပဲ ငါတို႔ေနခ်င္သလိုကို ငါတို႔ေနခ်င္တယ္။

ငါတို႔ဟာ အရင္ေခတ္ကေကာင္ေတြ “ပထုတ္” ခဲ့တဲ့ မတတ္တတတ္

မဖတ္မမွတ္ “လန္ပန္” ေတြပါ။ ငါတို႔နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ဖို႔ အားမထားထိုက္ဖူးရယ္လို႔

ကားလမတ္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ငနဲ

တစ္ခ်ိန္က ေတြးခဲ့ေခၚခဲ့ဖူးတယ္။ ေရးခဲ့သားခဲ့ဖူးတယ္။

ငါတို႔ကို စိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးရံုက လူနာေတြလို “အားသား (others)” လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အျခား အျခား၊ အျခားဆိုၿပီး

ျခားနားပစ္ခဲ့ၾကတယ္။

 

ငါတို႔ဟာ ဒီေန႔ထမင္းဝရင္ ဘာမွသိပ္ေထြတထူး မစဥ္းစားတဲ့လူမ်ဳိးေတြလို ရွဳျမင္ခံခဲ့ရတယ္။ ငါတို႔ဟာ ထာဝရေပ်ာ္ရႊင္

ခရီးသြားေတာင္ေပၚေမာ္ကင္းေတြပါ။ ပင္လယ္လီဆူးေတြပါ။ လိုကယ္ဂ်စ္ပဆီလို႔ ေခၚခ်င္ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ဒိုမက္စတစ္

ေနာမက္လို႔လည္း ေခၚခ်င္ေခၚႏိုင္ပါတယ္။

 

ငါတို႔ပိုင္ဆိုင္တာေတြဟာ ေဈ းလည္းေပါအၾကမ္းလည္းသံုး တရုတ္လုပ္စစ္ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာပါ။

ေခါက္ထားတဲ့ပလတ္စတစ္အၾကည္အကာနဲ႔ အမိုး။ ေတာတြင္းဝါးလံုးစိမ္းတိုင္ခုတ္တဲ့ေတာခုတ္ဓား။ ဖင္မဲေနတဲ့ထမင္း၊

ဟင္းအိုးေတြကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔တစ္ထပ္ထုပ္ထားတယ္။ ဆားနဲ႔အခ်ဳိမွဳန္႔တစ္ခါတည္းေရာထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူးက

သပ္သပ္။ ေတြ႔ရာစားေကာင္းတဲ့အရြက္ႏုေတြ၊ ေတာတြင္းအႏွံမွိဳေတြနဲ႔၊ မွ်စ္ေတြဟာ ညေနစာ ဟင္းခ်ဳိခြက္ေတြပဲ။

 

အဖံုးလံုေအာင္ပိတ္ထားတဲ့ မုန္ညင္းဆီလီတာဗူး၊ မယိုမဖိတ္ေအာင္ ဆီလိုအေပါက္မရွာႏိုင္ေအာင္ ေက်ာေပၚမွာအတူတူ။

တစ္အိတ္ထဲ။ တစ္စိတ္ထဲ။ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ရွိရာ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လွည့္လည္သြားလာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသူေတြပါ။

ငါတို႔မွာ ကေလးေတြရွိၾကပါတယ္။

ငါတို႔မွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အတိတ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ အခုမေကာင္းေသးတဲ့

ပစၥဳပၸန္ကို ေျပးလႊားျဖတ္သန္းေနရလည္း ကိစၥကေတာ့ မရွိပါဘူး။ ငါတို႔ခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္။ ငါတို႔မွာ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့

အနာဂတ္ဆိုတာႀကီးရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ရွိခ်င္မွလည္းရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒါလည္းကိစၥမရွိပါ။

 

ငါတို႔ဟာ လွည့္လည္သြားလာ၊ ပုန္းေရွာင္ကြယ္လွ်ဳိးေနရသူေတြျဖစ္လို႔ ငါတို႔ရဲ႕ဆႏၵပါမဲျပားေတြ သင္တို႔ဆီတိုက္ရိုက္

မေရာက္ႏိုင္ပါ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ သြယ္ဝိုက္ၿပီးလည္းမေရာက္ႏိုင္ပါ။ ငါတို႔ဟာ ကခ်င္တေၾကာ ေရႊက်င္တယ္။

အမဲလိုက္တယ္။ ေက်ာက္စိမ္းႏွဳိက္တယ္။ ဘိန္းစိမ္းစားတယ္။

ငါတို႔ဟာ ထားဝယ္တေၾကာလည္းေရႊရွာတယ္။ ခဲမျဖဴ၊ အၿဖိဳက္နက္၊ ဓာတ္သတၱဳေတြတူးတယ္။ သစ္ေတာေတြခုတ္ျပဳန္း

ရတယ္။ ေရာ္ဘာေတြျခစ္တယ္။ ငါးေတြပင္လယ္ထဲ ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမခိုးဖမ္းရတယ္။ ဘိန္းစာမွဳန္႔ေတြနဲ႔ က်မၼာသန္စြမ္းခဲ့ရတယ္။

အဲဒီ ပါရာစီတေမာ၊ အဲဒီ ဒီကိုဂ်င္နဲ႔ အဲဒီ ကာဖီ၊ လက္ဖက္ရည္အေခ်ာမရႏိုင္တဲ့ အဲဒီလို၊ အဲဒီလို အရပ္ေဒသေတြမွာ။

 

ငါတို႔ကို ဘယ္သူမွမသိဘူး။ ဂရုဓမၼလည္းမထားဘူး။ ဘယ္သတင္းဂ်ာနယ္၊ မီဒီယာခ်န္နယ္ေတြမွ ေမးေဖာ္စမ္းေဖာ္မရခဲ့သလို။

အဲဒီလိုဟာေတြရွိမွန္းလည္း ငါတို႔မသိဘူး။ သိစရာလည္းမလိုဘူး။

 

ငါတို႔ဟာ ဗမာျပည္တြင္း ဘိုးေဘးဘီဘင္ ေတာင္ေၾကာပင္လယ္လွည့္လည္သြားလာေနခဲ့သူ လီဆူး၊ ေမာ္ကင္း၊ ဂ်စ္ပဆီ၊

ေနာမက္ေတြပါ။ ငါတို႔ဇာတိဟာ ဥေရာပမဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကမဟုတ္သလို အာဖဂန္အရပ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ၾသစေတးလ်

မဟုတ္သလို ဂ်ာဗားလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အာဖရိကမဟုတ္သလို လက္တင္အေမရိကလည္းမဟုတ္ဘူး။

ငါတို႔ဟာ ဟီမားလီးယားအဆက္ ကခ်င္ေတာင္ေၾကာ၊ ရွမ္းေတာင္ေၾကာ၊ ကရင္နီ၊ ကယား၊ ကယန္းေတာင္ေၾကာ၊ ေဒါန၊

တနသၤာရီေတာင္ေၾကာေတြေပၚလွည့္လည္ေပါက္ဖြားသြားလာေနသူေတြပါ။

 

တိုက္ပြဲျဖစ္ရင္၊ စစ္သံၾကားရင္၊ ေသနတ္သံၾကားရင္၊ လက္နက္ႀကီးသံၾကားရင္ က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္ အထုတ္ဆြဲ

အျမန္ေျပးရလႊားရတာ ငါ့အဖုိးအဖြားငယ္ငယ္ကတည္းက ေနနည္းထိုင္နည္းပညာ အေျခခံသင္ခန္းစာေတြပါ။

ဟိုဖက္ကမ္းက ဘာေတြကိုလိုခ်င္ၿပီး၊ ဒီဖက္ကမ္းက ဘာေတြလိုအပ္တယ္ဆိုတာေတြ။

ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္၊ ဒီအပင္၊ ဒီစမ္း၊ ဒီလမ္း၊ ဒီဂိတ္ေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕မိတ္ေဆြဖြားဖက္ေတာ္၊ အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔ေပါက္ေဖာ္ေတြပါ။

သူတို႔ေတြဟာ ဘယ္အဖြဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူအမ်ားႀကီးဖြဲ႔စည္းၿပီး တူညီဝတ္စံုေတြနဲ႔ လက္နက္ေတြကိုင္ေဆာင္ထားၾကပါတယ္။

ငါတို႔အေပၚေတာ့ သိပ္ၿပီးတအားႀကီးအႏိုင္မက်င့္ၾကပါဘူး။ သူတို႔လိုအပ္ရင္ လုပ္အားနဲနဲပါးပါး၊ ေငြနဲနဲပါးပါးေပးလိုက္ၿပီး

အျမန္ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း ငါတို႔ယေန႔တိုင္ ရွင္သန္တင္က်န္လို႔ရပါတယ္။

 

ငါတို႔ဟာ နယ္ျခားစည္းအျပင္မေက်ာ္ဖူးဘူး။ မွတ္ပံုတင္တို႔ ပတ္စပို႔တို႔မရွိဘူး။ ငါတို႔လူ၊ ငါတို႔လူႀကီး၊ ငါတို႔အႀကီးအကဲ

ေတြက ကေလးေခြးေသးမက်န္ မွတ္မိတယ္။ ငါ့မ်က္ႏွာက ငါ့မွတ္ပံုတင္ပဲ။ ငါ့အသက္ရွင္မွဳ ကတိသစၥာဟာ ငါတို႔လူႀကီးရဲ႕

မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြပဲ။ ငါတို႔မွာ လြမ္းဆြတ္ပန္းစည္းခ်စရာ သခၤ်ဳိင္းအတည္တက်မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်ဘူး။ ဟို…စစ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတစ္ခုက စိတၱဇနမ္ဆိုင္ရာေႂကြးေၾကာ္သံတစ္ခုနဲ႔တူရင္လဲ

တူေနမွာေပါ့။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္သားကဗ်ာစာဆိုေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဆိုခဲ့သလို ငါတို႔မွာ

ခ်စရာလက္နက္မရွိခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဝင္စရာ “အလင္း” မလိုအပ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ ငါတို႔ရဲ႕ေန႔ေတြဟာ တကယ္ပဲလင္းခ်င္းဝင္းပေနပါတယ္။

ဗမာျပည္သားကဗ်ာစာဆိုရဲ႕စကားဟာ ငါတို႔ႏွလံုးသားကို ဝင္တိုက္တယ္။ ဝင္ေဆာင့္တယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔

ဆယ့္ရွစ္ဘီးကားတို႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္သလို ဝင္ေဆာင့္တယ္။ ငါတို႔ႏွလံုးသားေတြ ျပားျပားဝပ္၊ စင္းစင္းႏုတ္၊ မြမြေၾကေပါ့။

ဥတုရာသီေအးလာရင္ မီးလွံဳၿပီးငါတို႔ညစဥ္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ သီခ်င္းလုပ္သီဆိုတယ္။ ဒီလိုငါတို႔ကိုယ္ငါတို႔ ေဖ်ာ္ေျဖတယ္။

ငါတို႔မွာ ႏွလံုးသားရွိတယ္။ သင္တို႔မွာလည္း ႏွလံုးသားရွိတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ငါတို႔သိတယ္။ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိပါတယ္။

 

ဒီေတာ့ - ငါတို႔ကို စည္းရံုးပါ။ ငါတို႔ကို ေဆြးေႏြးပါ။

ငါတို႔ကို ေစ့စပ္ပါ။ ငါတို႔ကို သင္ၾကားပါ။

ငါတို႔ကို ဆြဲေဆာင္ပါ။ ငါတုိ႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါ။

ငါတို႔မွာလည္း အားလံုးႏွလံုးသားကိုယ္စီရွိၾကၿပီးသားပါ။

ငါတို႔ မပူပန္ခ်င္ေတာ့သလို သင္တို႔လည္း စိုးရိမ္စရာမလိုေတာ့ပါ။

ဘိုးအစဥ္ေဘာင္အဆက္ မွီတင္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသလို

အခုလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ပူးေပါင္းအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ကူးလူးလည္ပတ္ေနထိုင္ၾကစို႔ရဲ႕။

ငါတို႔ရဲ႕ လွပသာယာတဲ့ေတာင္ေပၚ၊ ပင္လယ္ေတြကိုလာခဲ့ၾကပါ။ လွိဳက္လွဳိက္လွဲလွဲ ေႏြးေထြးစြာ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္။

 

လုပ္ပါ။ လုပ္ပါ။ လုပ္လိုက္ၾကစမ္းပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်တဲ့လုပ္ျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ အခုလုပ္ပါ။ အခုကို လုပ္လိုက္ပါ။

အဲဒီလုိေတးသြားေတြ တနသၤာရီေၾကာကေန၊ ကခ်င္ေၾကာေတာက္ေလွ်ာက္၊ လူးလားေခါက္ျပန္ ခရစၥမတ္

ခါသမယေရာက္တိုင္း၊ ေရာက္တိုင္း ငါတို႔ ဆြဲဆြဲငင္ငင္၊ ေလးေလးပင္ပင္ အၿမဲသီဆိုေနၾကတယ္ေလ။

 

ေတာင္ပိုင္ႀကီး၊ ေတာရွင္နဲ႔

စစ္ေျပးစစ္ေရွာင္၊ ရြာပုန္းရြာေရွာင္၊ ၿမိဳ႕ေနက်ဴးေက်ာ္၊ နယ္စပ္တေၾကာေျပးလႊား လူနည္းစု(ကိုယ္စား)

             

                                                                              ေရးသူ - (ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါး) လူဆန္း

SEP, 2012

Normal 0 false false false EN-GB X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}